تنها 4 روز تا اکمال دین

 

چهارشنبه سیزدهم ذی الحجه سال دهم هجری قمری، 22

اسفند سال دهم هجری شمسی،سیزدهم مارس 632 میلادی

آخرین ساعات حضور پیامبر(ص) در مکه است و به زودی کاروان حجّاج به قصد بازگشت به دیار خویش،حرکت خواهد کرد.

امروز نیز افتخاری دیگر برای شاه جوانمردان به همراه دارد. آری، امروز است که جبرئیل بر پیامبر خدا نازل می گردد و از جانب پرودگار،مدال و عنوان زیبای «امیر المؤمنین » را اختصاصاً برای ابوالحسن علّی بن ابی طالب(ع) به همراه می آورد. پیامبر خدا نیز دستور می دهند تا یکایک یارانشان صاحب ذوالفقار را ملاقات کنند و ایشان را با عنوان امیر اهل ایمان بخوانند و چنین سلام کنند:

«السّلامُ عَلَیکَ یا أمیرالمُؤمِنین»

این دستور پیامبر(ص) بعضی از صحابه را  خوش نمی آید و ناخرسندانه می پرسند: «آیا این عنوان از سوی خداوند و رسول اوست؟»

پیامبر رحمت، آزرده خاطر و غضبناک می فرمایند:

 «این حقی است از طرف خدا و رسولش.خداوند این دستور را به من داده است.»

آن گاه اندیشناک از فرجام آخرین رسالت خویش یعنی تعیین جانشین، راه می سپرد. به این چنین مسلمانانی در فرداهای نزدیک چگونه سر تسلیم در برابر فرمان عظیم پرودگار فرود خواهند آورد؟

نطفه نخستین توطئه ها در همین روزها در مکه بسته شده است.گفته های پیامبر(ص)، از رحلت قریب الوقوع حضرتش خبر می دهد و همه چیز از جانشینی امیر المؤمنین(ع) بعد از ایشان حکایت دارد. آنان که سال های سال در اندیشه و آرزوی تکیه زدن بر جایگاه حکومت بعد از پیامبر(ص)،دندان طمع تیز کرده بودند، اینک حلقه فتنه آراسته می کنند و برای فرداها هم قسم می شوند که :

«اگر محمّد از دنیا رفت یا کشته شد، نمی گذاریم خلافت و جانشینی او در اهل بیتش مستقر شود.»

این متن پیمانی بود که پنج نفر از یاران نقاب به چهره و منافق پیشه پیامبر، نوشته و در میان کعبه در زیر خاک نهان کرده بودند؛ پیمانی که با عنوان «صحیفه ملعونه» (نوشتار شوم) از یاد می شود و پیامبر بزرگ(ص) در خطبه غدیر نسبت به آن هشدار می دهند.

آیا مسلمانان به این هشدار توجه کردند؟